publicaties_img

Gedragsplasticiteit van wasbeerhonden (Nyctereutes procyonoides) biedt nieuwe inzichten voor stedelijk wildbeheer in de metropool Shanghai, China

publicaties

door Yihan Wang1, Qianqian Zhao1, Lishan Tang2, Weiming Lin1, Zhuojin Zhang3, Yixin Diao1, Yue Weng1, Bojian Gu1, Yidi Feng4, Qing Zhao

Gedragsplasticiteit van wasbeerhonden (Nyctereutes procyonoides) biedt nieuwe inzichten voor stedelijk wildbeheer in de metropool Shanghai, China

door Yihan Wang1, Qianqian Zhao1, Lishan Tang2, Weiming Lin1, Zhuojin Zhang3, Yixin Diao1, Yue Weng1, Bojian Gu1, Yidi Feng4, Qing Zhao

Soort (vleermuis):wasbeerhonden

Abstract:

Nu verstedelijking wilde dieren blootstelt aan nieuwe uitdagende omstandigheden en milieudruk, worden soorten met een hoge mate van gedragsplasticiteit beschouwd als potentieel in staat om stedelijke omgevingen te koloniseren en zich daaraan aan te passen. Verschillen in het gedrag van populaties die stedelijke en voorstedelijke landschappen bewonen, vormen echter ongekende uitdagingen voor traditionele methoden in wildbeheer, die vaak geen rekening houden met de behoeften van een soort of het conflict tussen mens en dier beperken als gevolg van veranderingen in het gedrag van soorten als reactie op intensieve menselijke inmenging. Hier onderzoeken we verschillen in het territorium, de dagelijkse activiteit, de beweging en het dieet van wasbeerhonden (Nyctereutes procyonoides) tussen woonwijken en bosparkhabitats in Shanghai, China. Met behulp van GPS-trackinggegevens van 22 individuen stellen we vast dat het territorium van wasbeerhonden in woonwijken (10,4 ± 8,8 ha) 91,26% kleiner was dan dat in bosparken (119,6 ± 135,4 ha). We ontdekten ook dat wasbeerhonden in woonwijken significant lagere nachtelijke bewegingssnelheden vertoonden (134,55 ± 50,68 m/u) in vergelijking met hun tegenhangers in bosparken (263,22 ± 84,972 m/u). Een analyse van 528 fecale monsters toonde een significant hogere inname van ingrediënten uit menselijk voedsel in woonwijken (χ2 = 4,691, P = 0,026), wat aangeeft dat stedelijke foerageerstrategieën van wasbeerhonden verschillen van de bosparkpopulatie vanwege de aanwezigheid van weggegooid menselijk voedsel, kattenvoer en nat afval in woonwijken. Op basis van onze bevindingen stellen we een op de gemeenschap gebaseerde strategie voor wildbeheer voor en suggereren we om het huidige ontwerp van woonwijken aan te passen. Onze resultaten onderstrepen het belang van studies naar zoogdiergedrag in stedelijk biodiversiteitsbeheer en bieden een wetenschappelijke basis voor het verminderen van conflicten tussen mens en dier in stedelijke omgevingen in en buiten ons studiegebied.