publikacje_img

Plastyczność behawioralna szopów praczy (Nyctereutes procyonoides) dostarcza nowych spostrzeżeń na temat zarządzania dziką przyrodą w metropolii Szanghaju w Chinach

publikacje

autorzy: Yihan Wang1, Qianqian Zhao1, Lishan Tang2, Weiming Lin1, Zhuojin Zhang3, Yixin Diao1, Yue Weng1, Bojian Gu1, Yidi Feng4, Qing Zhao

Plastyczność behawioralna szopów praczy (Nyctereutes procyonoides) dostarcza nowych spostrzeżeń na temat zarządzania dziką przyrodą w metropolii Szanghaju w Chinach

autorzy: Yihan Wang1, Qianqian Zhao1, Lishan Tang2, Weiming Lin1, Zhuojin Zhang3, Yixin Diao1, Yue Weng1, Bojian Gu1, Yidi Feng4, Qing Zhao

Gatunek (nietoperz):psy szopowe

Abstrakcyjny:

W miarę jak urbanizacja naraża dziką przyrodę na nowe, trudne warunki i presję środowiskową, gatunki wykazujące wysoki stopień plastyczności behawioralnej są uznawane za potencjalnie zdolne do kolonizacji i adaptacji do środowiska miejskiego. Jednak różnice w zachowaniu populacji zamieszkujących krajobrazy miejskie i podmiejskie stanowią bezprecedensowe wyzwanie dla tradycyjnych metod zarządzania dziką przyrodą, które często nie uwzględniają potrzeb gatunków ani nie łagodzą konfliktów między ludźmi a dzikimi zwierzętami, wynikających ze zmian w zachowaniu gatunków w odpowiedzi na intensywną ingerencję człowieka. W niniejszym artykule badamy różnice w zasięgu osobniczym, aktywności dobowej, przemieszczaniu się i diecie jenotów (Nyctereutes procyonoides) między dzielnicami mieszkalnymi a siedliskami parków leśnych w Szanghaju w Chinach. Korzystając z danych śledzenia GPS 22 osobników, stwierdzamy, że zasięgi osobnicze jenotów w dzielnicach mieszkalnych (10,4 ± 8,8 ha) były o 91,26% mniejsze niż w parkach leśnych (119,6 ± 135,4 ha). Stwierdziliśmy również, że jenoty w dzielnicach mieszkalnych wykazywały istotnie niższe prędkości poruszania się w nocy (134,55 ± 50,68 m/h) w porównaniu z ich odpowiednikami z parków leśnych (263,22 ± 84,972 m/h). Analiza 528 próbek kału wykazała istotnie wyższe spożycie składników pochodzących z żywności ludzkiej w dzielnicach mieszkalnych (χ2 = 4,691, P = 0,026), co wskazuje, że strategie żerowania miejskich jenotów różnią się od strategii populacji z parków leśnych ze względu na obecność wyrzuconej żywności ludzkiej, karmy dla kotów i mokrych śmieci w dzielnicach mieszkalnych. Na podstawie naszych ustaleń proponujemy strategię zarządzania dziką przyrodą opartą na społeczności i sugerujemy modyfikację obecnego projektu dzielnic mieszkalnych. Nasze wyniki podkreślają znaczenie badań nad zachowaniem ssaków w zarządzaniu bioróżnorodnością miejską i stanowią podstawę naukową do łagodzenia konfliktów między ludźmi a dzikimi zwierzętami w środowiskach miejskich na badanym obszarze i poza nim.