Połączenie nowoczesnych danych dotyczących śledzenia i historycznych zapisów pozwala lepiej zrozumieć letnie siedliska gęsi małej Anser erythropus.

Gatunek (ptaki):Gęś mała białoczelna (Anser erythropus)

Dziennik:Ekologia i ewolucja

Abstrakcyjny:

Gęś mała (Anser erythropus), najmniejsza z „szarych” gęsi, jest wymieniona jako narażona na Czerwonej Liście Gatunków Zagrożonych IUCN i chroniona we wszystkich stanach zasięgu. Występuje tu trzy populacje, z których najsłabiej zbadana jest populacja wschodnia, występująca w Rosji i Chinach. Skrajne oddalenie enklaw lęgowych sprawia, że ​​są one w dużej mierze niedostępne dla badaczy. Zdalne śledzenie ptaków z zimowisk, zamiast wizytacji, umożliwia eksplorację ich letniego zasięgu. W ciągu trzech lat, za pomocą bardzo dokładnych urządzeń GPS, śledzono jedenaście osobników A. erythropus od kluczowego zimowiska w Chinach do miejsc letnich i postojowych w północno-wschodniej Rosji. Dane uzyskane z tych tropień, poparte badaniami naziemnymi i danymi z literatury, wykorzystano do modelowania letniego zasięgu występowania A. erythropus. Chociaż wcześniejsza literatura opisuje nierównomierny zasięg letni, model sugeruje możliwość istnienia zwartego zasięgu letniego, chociaż dotychczasowe obserwacje nie potwierdzają obecności A. erythropus w całym modelowanym zasięgu. Najbardziej odpowiednie siedliska znajdują się wzdłuż wybrzeży Morza Łaptiewów, przede wszystkim w delcie Leny, na Nizinie Jańsko-Kołymskiej oraz na mniejszych nizinach Czukotki z wąskimi przedłużeniami nadrzecznymi w górę rzek, takich jak Lena, Indygirka i Kołyma. Prawdopodobieństwo występowania A. erythropus jest związane z obszarami położonymi poniżej 500 m n.p.m., z licznymi terenami podmokłymi, zwłaszcza siedliskami nadbrzeżnymi, oraz klimatem z opadami najcieplejszego kwartału wynoszącymi około 55 mm i średnią temperaturą około 14°C w okresie od czerwca do sierpnia. Na przydatność siedlisk wpływają również ingerencje człowieka, a stopniowy spadek obecności gatunków rozpoczyna się około 160 km od osad ludzkich. Zdalne śledzenie gatunków zwierząt może wypełnić lukę w wiedzy niezbędną do rzetelnego oszacowania wzorców rozmieszczenia gatunków na odległych obszarach. Lepsza wiedza na temat rozmieszczenia gatunków jest ważna dla zrozumienia dalekosiężnych ekologicznych konsekwencji szybkich zmian globalnych i ustanowienia strategii zarządzania ochroną.