ชนิดพันธุ์(ค้างคาว):สุนัขแรคคูน
เชิงนามธรรม:
เนื่องจากการขยายตัวของเมืองทำให้สัตว์ป่าต้องเผชิญกับสภาพแวดล้อมที่ท้าทายและแรงกดดันด้านสิ่งแวดล้อมใหม่ๆ สิ่งมีชีวิตที่มีความยืดหยุ่นทางพฤติกรรมสูงจึงถูกมองว่ามีศักยภาพในการตั้งถิ่นฐานและปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมในเมืองได้ อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างในพฤติกรรมของประชากรที่อาศัยอยู่ในเขตเมืองและชานเมืองก่อให้เกิดความท้าทายอย่างไม่เคยมีมาก่อนต่อวิธีการจัดการสัตว์ป่าแบบดั้งเดิม ซึ่งมักไม่ได้คำนึงถึงความต้องการของสิ่งมีชีวิต หรือบรรเทาความขัดแย้งระหว่างมนุษย์กับสัตว์ป่า อันเนื่องมาจากการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของสิ่งมีชีวิตอันเนื่องมาจากการแทรกแซงของมนุษย์อย่างรุนแรง ในบทความนี้ เราได้ศึกษาความแตกต่างในขอบเขตที่อยู่อาศัย กิจกรรมประจำวัน การเคลื่อนไหว และอาหารของแรคคูน (Nyctereutes procyonoides) ระหว่างเขตที่อยู่อาศัยและถิ่นที่อยู่ของสวนป่าในเซี่ยงไฮ้ ประเทศจีน จากการใช้ข้อมูลการติดตาม GPS จากสัตว์ 22 ตัว เราพบว่าขอบเขตที่อยู่อาศัยของแรคคูนในเขตที่อยู่อาศัย (10.4 ± 8.8 เฮกตาร์) มีขนาดเล็กกว่าในเขตป่า (119.6 ± 135.4 เฮกตาร์) ถึง 91.26% เรายังพบว่าแรคคูนด็อกในเขตที่อยู่อาศัยมีความเร็วในการเคลื่อนไหวในเวลากลางคืนต่ำกว่าอย่างมีนัยสำคัญ (134.55 ± 50.68 ม./ชม.) เมื่อเทียบกับแรคคูนด็อกในเขตป่า (263.22 ± 84.972 ม./ชม.) การวิเคราะห์ตัวอย่างอุจจาระ 528 ตัวอย่างแสดงให้เห็นว่าแรคคูนด็อกได้รับสารอาหารจากอาหารมนุษย์สูงกว่าอย่างมีนัยสำคัญในเขตที่อยู่อาศัย (χ2 = 4.691, P = 0.026) ซึ่งบ่งชี้ว่ากลยุทธ์การหาอาหารของแรคคูนด็อกในเขตเมืองแตกต่างจากประชากรในเขตป่าเนื่องจากมีอาหารมนุษย์ อาหารแมว และขยะเปียกที่ถูกทิ้งในเขตที่อยู่อาศัย จากผลการวิจัยของเรา เราจึงเสนอกลยุทธ์การจัดการสัตว์ป่าโดยชุมชน และเสนอแนะให้ปรับเปลี่ยนรูปแบบเขตที่อยู่อาศัยในปัจจุบัน ผลการวิจัยของเราเน้นย้ำถึงความสำคัญของการศึกษาพฤติกรรมสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมในการจัดการความหลากหลายทางชีวภาพในเขตเมือง และเป็นพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์สำหรับการบรรเทาความขัดแย้งระหว่างมนุษย์กับสัตว์ป่าในสภาพแวดล้อมในเขตเมืองทั้งในและนอกพื้นที่ศึกษาของเรา
เผยแพร่ได้ที่:
https://iopscience.iop.org/บทความ/10.1088/1748-9326/ad7309
