Joernaal:Varswaterbiologie, 64(6), pp.1183-1195.
Spesie (Voël):Boongans (Anser fabalis), Klein witfrontgans (Anser erythropus)
Opsomming:
Die versnelde tempo van mensgeïnduseerde omgewingsverandering hou 'n beduidende uitdaging vir wildlewe in. Die vermoë van wilde diere om by omgewingsveranderinge aan te pas, het belangrike gevolge vir hul fiksheid, oorlewing en voortplanting. Gedragsbuigsaamheid, 'n onmiddellike aanpassing van gedrag in reaksie op omgewingsveranderlikheid, kan veral belangrik wees om antropogeniese verandering te hanteer. Die hoofdoel van hierdie studie was om die reaksie van twee oorwinterende gansspesies (boontjiegans Anser fabalis en klein witfrontgans Anser erythropus) op swak habitattoestande op populasievlak te kwantifiseer deur voedingsgedrag te bestudeer. Daarbenewens het ons getoets of gedragsplastisiteit die trofiese nis kan verander. Ons het voedingsgedrag gekarakteriseer en die daaglikse tuisgebied (HR) van die ganse bereken met behulp van globale posisioneringstelsel-opsporingsdata. Ons het standaard ellipsareas bereken om niswydte te kwantifiseer met behulp van die δ13C- en δ15N-waardes van individuele ganse. Ons het gedragsplastisiteit gekoppel aan habitatkwaliteit met behulp van ANCOVA (analise van kovariansie) modelle. Ons het ook die korrelasie tussen standaard ellipsareas en HR getoets met behulp van die ANCOVA-model. Ons het beduidende verskille in ganse se voedingsgedrag tussen jare gevind in hul daaglikse voedingsarea, reisafstand en -spoed, en draaihoek. Spesifiek het die voëls hul voedingsarea vergroot om aan hul daaglikse energie-innamebehoefte te voldoen in reaksie op swak habitattoestande. Hulle het meer kronkelend gevlieg en daagliks vinniger en langer afstande afgelê. Vir die bedreigde klein witfrontgans was alle gedragsveranderlikes geassosieer met habitatkwaliteit. Vir boontjiegans was slegs HR en draaihoek gekorreleer met habitatkwaliteit. Die voëls, veral die klein witfrontgans, het moontlik 'n hoër trofiese posisie onder swak toestande gehad. Ons bevindinge dui daarop dat oorwinterende ganse 'n hoë mate van gedragsplastisiteit getoon het. Meer aktiewe voedingsgedrag onder swak habitattoestande het egter nie tot 'n breër trofiese nis gelei nie. Habitatbeskikbaarheid kan verantwoordelik wees vir die uiteenlopende reaksies van voedings-HR en isotopiese nis op mensgeïnduseerde omgewingsverandering. Daarom is die handhawing van natuurlike hidrologiese regimes gedurende die kritieke periode (dws September-November) om te verseker dat kwaliteit voedselbronne beskikbaar is, sentraal tot die toekoms van gansepopulasies binne die Oos-Asiatiese-Australiese Vliegroete.
PUBLIKASIE BESKIKBAAR BY:
https://doi.org/10.1111/fwb.13294
