Sa mund t’i besojmë gjurmimit të jetës së egër me GPS? Një vlerësim i ibisit me kreshtë Nipponia nippon, i cili jeton gjysmë i lirë.

Ditar:PeerJ, 6, f.e5320.

Speciet (Shpendët):Ibis me kreshtë (Nipponia nippon)

Përmbledhje:

Gjurmimi me GPS është përdorur gjithnjë e më shumë për studimet e jetës së egër në dekadat e fundit, por performanca e tij nuk është vlerësuar plotësisht, veçanërisht për transmetuesit e lehtë të zhvilluar rishtazi. Ne vlerësuam performancën e tetë transmetuesve GPS të zhvilluar në Kinë duke i bashkangjitur ato në ibisët me kreshtë Nipponia nippon të kufizuar në dy kafaze aklimatizimi që imitojnë habitate reale. Ne llogaritëm distancën midis vendndodhjeve GPS dhe qendrës së kafazeve si gabim pozicionimi dhe përdorëm gabimet e pozicionimit prej 95% (percentili i 95-të) për të përcaktuar saktësinë. Suksesi i pozicionimit ishte mesatarisht 92.0%, që është shumë më i lartë se ai i studimeve të mëparshme. Vendndodhjet nuk u shpërndanë në mënyrë të barabartë sipas Klasës së Vendndodhjes (LC), me vendndodhjet LC A dhe B që përbënin 88.7%. Gabimi i pozicionimit prej 95% i vëzhguar në vendndodhjet e LC A (9-39 m) dhe B (11-41 m) ishte mjaft i saktë, ndërsa deri në 6.9-8.8% e vendndodhjeve me cilësi të dobët u zbuluan në LC C dhe D me gabim pozicionimi > 100 m ose edhe > 1,000 m. Suksesi dhe saktësia e pozicionimit ishin të ndryshme midis vendeve të testimit, ndoshta për shkak të ndryshimit në strukturën e bimësisë. Kështu, ne argumentojmë se transmetuesit e testuar mund të ofrojnë një pjesë të madhe të të dhënave me cilësi të lartë për studime në shkallë të imët, dhe një numër vendesh me cilësi të dobët që kanë nevojë për vëmendje. Ne sugjerojmë që HPOD (hollimi horizontal i saktësisë) ose PDOP (hollimi pozicional i saktësisë) të raportohen në vend të LC si një matje e saktësisë së vendndodhjes për secilën vendndodhje për të siguruar identifikimin dhe filtrimin e vendeve të pabesueshme.